Wrocławski Zespół Solistów „Ricordanza” powstał we Wrocławiu w roku 2000. Stworzył go znakomity skrzypek i pedagog Wiktor Kuzniecow. Wykształceni przez niego skrzypkowie, (młodzi, utalentowani, grający na wysokiej klasy instrumentach z XVIII i XIX wieku) byli tego zespołu zaczynem. W swym stylu muzykowania „Ricordanza” godzi w sobie dwa typy gry: grę solo i grę zespołową. Z jednej strony każdy muzyk tej kameralnej orkiestry posiada kompetencje solistyczne i często realizuje partie solowe w wykonywanych na estradzie czy nagrywanych dziełach koncertowych. Z drugiej strony muzycy – nie rezygnując z własnej indywidualności i walorów swej gry – wspólnie tworzą tę wartość, jaką jest specyficzne brzmienie „Ricordanzy” i styl i jej interpretacji. Kształt i wielkość zespołu zmienia się – w zależności od wykonywanych dzieł oraz warunków przestrzennych sali koncertowej. Raz więc „Ricordanza” pojawia się na estradzie jako formacja kilkuosobowa, raz jako mała orkiestra kameralna, a kiedy indziej znów – wykonując dzieła symfoniczne – jako czterdziestoosobowa orkiestra. Zespół jest wykonawcą muzyki włoskiego i niemieckiego baroku (koncertów A. Vivaldiego, T. Albinoniego, A. Corellego, J. S. Bacha), klasycyzmu i romantyzmu, a także dzieł współczesnych oraz muzyki popularnej i jazzu. Cenny element programów „Ricordanzy” stanowią działa nieznane, wydobyte z zapomnienia, a także dzieła po raz pierwszy wykonane. Wśród wykonawców współpracujących z zespołem można wymienić muzyków tej miary co Ida Haendel, Caroline-Haffner-Murat, Natalia-Gutman, Grigori Żyslin, Janusz Olejniczak, Ilia Gringolz, Wiesław Ochman, Leszek Możdżer, Lars Danielsson, Tomasz Strahl, Ilia Grubert. Zespół koncertował w wielu krajach Europy (m. in. w Norwegii, Francji, Hiszpanii, Szwajcarii, Niemczech), brał udział w wielu festiwalach, pojawiał się w słynnych salach koncertowych. Jako jedyna z polskich orkiestr regularnie występuje w Filharmonii Berlińskiej jako Berlińska Orkiestra Barokowa i Berlińska Orkiestra Festiwalowa. Z nagrań płytowych „Ricordanzy” na szczególną uwagę zasługują: płyta z dziełami Albinoniego i Vivaldiego wydana z okazji 300-lecia Uniwersytetu Wrocławskiego (2002), rekonstrukcja koncertu danego przez Niccolò Paganiniego w roku 1829 w Uniwersytecie Wrocławskim (2003, dyr. Stefan Bevier), płyta z muzyką Józefa Zeidlera (2007, uhonorowana nagrodą „Fryderyk”) oraz wybór słynnych uwertur operetki wiedeńskiej (2007, dyr. Jan Ślęk). Patronem „Ricordanzy” jest Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego, a jej zapleczem instytucjonalnym – Wrocławskie Towarzystwo Koncertowe.

Sala Koncertowa Radia Wrocław jest jedną z największych pracowni radiowych w Polsce. Na powierzchni 600 m2 mieści się pełen zespół muzyków oraz chór. Budowę Sali przeprowadzono w burzliwych latach 1939-1942. Ze względu na brak miejsc siedzących w ciągu kilku pierwszych lat publiczność Sali Koncertowej Radia Wrocław musiała podziwiać występy sceniczne na stojąco. Jakiś czas później Sala Koncertowa we Wrocławiu doczekała się upragnionej widowni na 500 osób. Doskonała akustyka oraz profesjonalne wyposażenie muzyczne wyróżniają Salę na tle innych obiektów.